Einveran

Mæli með þessar örstuttu 'heimildarmynd' um nokkra af þeim einstaklingum sem sóttu um að komast til Mars, aðra leiðina. Þetta er í senn áhugavert, sorglegt og grípandi. Ég hef hugsað um þetta, hvernig væri að fá að fara til Mars, hvernig væri að fá að vera partur af sögunni? Eflaust magnað en að sama skapi þá finnst mér það ekki vera neitt ef ég get ekki deilt reynslunni með fólkinu í kringum mig. Erum við eitthvað ef enginn heyrir í okkur? Erum við eitthvað ef enginn skynjar okkur, veit af okkur eða sér okkur? Erum við eitthvað ef við höfum engin áhrif? Þetta veltir upp spurningunni um félagsleg tengsl og mikilvægi þeirra, hvað erum við án þeirra?

Sumir einstaklingarnir í myndbandinu virtust ekki hafa sterk félagsleg tengsl eða mikið til að halda sér hérna, það útskýrir eflaust afstöðu þeirra en svo er þarna líka að því virðist hamingjusamur giftur faðir með tvö börn og det hele.

Þetta er beisiklí rosalega áhugaverð, krefjandi og mögnuð leið til að deyja. Því það er alveg á hreinu að þau munu ekki koma aftur.

Þetta myndband vakti allavega upp nokkrar pælingar, hafði svo sem pælt í þessu áður en magnað að sjá einstaklinganna, líf þeirra og brot af hugsunum.

Mars One Way from VITA BREVIS FILMS on Vimeo.

Svo fór ég líka ein í bíó um daginn, það er næstum því eins (djók). 

Það var ekki eins vandræðalegt og ég hélt að það myndi vera og það vera helmingi leiðinlegra en ég hélt það yrði. Voða gott að geta þúst valið hvar maður situr og allt það en herregud hvað það var leiðinlegt að geta ekki melt myndina með neinum. Ég er greinilega meiri félagsvera en ég hélt, kannski er ég ekki svo mikill einbúi eftir allt.

Jú samt. Einvera er voða góð, bara þegar að það hentar mér sjáðu til. Ég væri alveg til í að þúst, fara til Mars og tjilla annað slagið, svo lengi sem ég get komið heim í millitíðinni og rætt það við mína nánustu.

Þá er það ákveðið, ég fer ekki til Mars.

Yfir og út.